دسته: عرفان و شعر

عشق، واژه‌ای ساده با عمقی بی‌انتهاست.
هیچ واژه‌ای در زبان بشر، به اندازه‌ی عشق معنا، احساس و فلسفه در خود ندارد.
از شعر و دین گرفته تا علم و روان‌شناسی،
همه در تلاش بوده‌اند تا عشق را تعریف کنند،
اما عشق، مفهومی است که نه در تعریف، بلکه در تجربه معنا پیدا می‌کند.

عشق، نخستین زبانی است که انسان بدون آموزش می‌فهمد.
پیش از آن‌که واژه‌ای بیاموزیم، پیش از آن‌که جهان را بشناسیم، در آغوش عشق معنا می‌گیریم.
عشق، نیرویی است که ما را از مرزِ «من» عبور می‌دهد و به سوی «ما» می‌برد – همان لحظه‌ای که انسان، دیگری را آیینه‌ی وجود خویش می‌بیند.

عرفان، سفری است از ظاهر به باطن، از دانستن به بودن، و از ذهن به آگاهی.
در دنیایی که پر از سرعت، صدا و هیاهوست، انسان بیش از هر زمان دیگری به شناخت خویشتن نیاز دارد.

تو آغاز منی در سکوت جهان،
نگاهت پناه دل بی‌امان.
به هر سو روم، رد عشقت مراست،
تو نوری که در قلب تارم بیاست.