انسانِ آرام

عشق، نخستین زبانی است که انسان بدون آموزش می‌فهمد.
پیش از آن‌که واژه‌ای بیاموزیم، پیش از آن‌که جهان را بشناسیم، در آغوش عشق معنا می‌گیریم.
عشق، نیرویی است که ما را از مرزِ «من» عبور می‌دهد و به سوی «ما» می‌برد – همان لحظه‌ای که انسان، دیگری را آیینه‌ی وجود خویش می‌بیند.

هر دختری در درون خود نیرویی دارد که اگر آن را باور کند، هیچ‌چیز در جهان نمی‌تواند مانعش شود.
قدرت واقعی زن در صدایش نیست، در آرامش و درک عمیقش است.
در عشقی است که بدون قید و شرط می‌بخشد، و در نوری است که حتی در تاریکی هم می‌تابد.

عرفان، سفری است از ظاهر به باطن، از دانستن به بودن، و از ذهن به آگاهی.
در دنیایی که پر از سرعت، صدا و هیاهوست، انسان بیش از هر زمان دیگری به شناخت خویشتن نیاز دارد.

تو آغاز منی در سکوت جهان،
نگاهت پناه دل بی‌امان.
به هر سو روم، رد عشقت مراست،
تو نوری که در قلب تارم بیاست.

ذهن انسان یکی از شگفت‌انگیزترین نیروهای خلقت است.
توانایی تفکر، تمرکز، تصور و تصمیم‌گیری، پایه‌ی تمام دستاوردهای بشری را تشکیل می‌دهد.
اما نکته‌ی جالب این است که بیشتر افراد تنها از بخش کوچکی از ظرفیت واقعی ذهن خود استفاده می‌کنند.